Je bekijkt nu Vergaderen zonder woorden
  • Bericht auteur:
  • Berichtcategorie:Blog
  • Bericht reacties:0 Reacties
  • Leestijd:3 minuten gelezen

Monte Sahaja, Portugal

Eens in de twee weken komen we met het hele facilities-team samen om uit te wisselen. We zitten met zijn allen op de veranda van het Strawbale House (dat werkelijk van strobalen is gemaakt) en ieder stelt zich voor, met naam en team. Stoere jongens in smoezelige shorts die voor de compost-toiletten zorgen bijvoorbeeld en dan de charmante dames van het huishoudteam – waaronder ikzelf.

Vervolgens is er ruimte om iets te delen als je daarvoor voelt. Stilte is ook goed, zegt onze teamleider Francois. En inderdaad, het valt stil. Iedereen zit met gesloten ogen en gaat in meditatie. Je hoort de vogels boven ons in de bomen, het geruis van de wind, af en toe een voorbijkomend voertuig. Zo zitten we zeker tien minuten.

Het is grappige manier om te vergaderen, denk ik onwillekeurig – dankbaar voor de stilte. Er ontbreekt niets, niets is overtollig.

En opeens open ik toch mijn mond en spreek mijn dankbaarheid uit. En hoe fijn ik het vind om schoon te maken, hoe bijzonder het is in deze harmonie samen te werken. De anderen luisteren rustig en sommige knikken me instemmend toe, glimlachen.

Wij doen het werk niet, het gebeurt gewoon, zegt iemand. We begrijpen wat hij bedoelt. Als je teveel nadenkt, lijkt alles zwaar. Als je leeg bent, stromen de dingen.

Dan wordt het weer stil en we zitten nog lange tijd samen onder de bomen op de veranda.

Op een ochtend zegt Mooji aan het begin van de meditatie: ik geef je vandaag geen oefening. Geen opdracht, geen werk. Niets om te bereiken. Het is er al. Een oefening zou betekenen dat we iets zouden meten bewerkstelligen, maar hoe kan dat zijn? Het ware zelf, je pure bewustzijn is altijd. Het Zijn is, zonder begin of einde…

Op het Being One Forum doet Mooji met een publiek van meer dan duizend mensen zijn favoriete oefening: stel je voor dat je vrijheid zou zoeken en bij me zou komen, en ik zou zeggen, kom vooral binnen, maar mijn kamer is heel klein dus doe graag je schoenen uit en laat ook je mind buiten.

Mijn mind? Ja; dat betekent: geen toekomst, geen verleden, geen ideeën over jezelf, geen verwachtingen, geen meningen. En wat is er nu? Wat blijft er over? Ben je er nu nog? Jazeker. Maar zonder enige vorm.

Zo brengt hij het publiek in puur bewustzijn. Moet je dit zoeken? Creëren of maken? Meenemen? Kun je het verliezen? Kan het meer of minder zijn? “Nee, nee!” antwoordt het publiek. Het is altijd, eeuwig, tijdloos, zonder vorm, zonder karakteristieken… Niets te zoeken, alleen maar zijn. Geen persoon zijn, maar leeg, eindeloos, vredig….

Geef een reactie