Wat ik waarschijnlijk het allerliefste doe, is in de vroege ochtend heel stil op mijn meditatiekussen zitten. Ik voel dan de ademhaling door mijn lichaam bewegen en ik ervaar de ruimte in mezelf.
Verder observeer ik wat er allemaal voorbij komt: een herinnering, een zorg, een fantasie. Door er bewust naar te kijken raak ik niet zo in die gedachten verstrikt; er is een verfrissende afstand, ik ben alleen maar toeschouwer. De gedachten zijn niet ‘ik’, het zijn voorbijgangers. Alsof ik door een raam naar buiten kijk en zie wie er buiten langsloopt.
Vervolgens rust ik weer een tijdje in mijn ademhaling, in de stilte, tot er opnieuw iets mijn aandacht komt opeisen. Bijvoorbeeld een herinnering aan iets wat iemand gisteren zei. Even word ik erin meegezogen en komen er allerlei associaties op. Maar dan weer zie ik: dit zijn maar gedachten, ik hoef er niets mee.
Juist als een gedachte een sterke emotie oproept zoals schaamte, lichte paniek of ergernis, is dit heel bevrijdend. Want hoeveel gedachten ik ook heb, ik weet dat ik ze niet ben; ik kijk er immers naar.
Gevoelens en gedachten drijven voorbij terwijl ik daar heel stil zit. Iets in mij is alleen maar. Als een onzichtbare ondergrond, een basis van zijn. Dit zijn kan ik nooit kwijtraken.
Onze menselijke conditie is dat we steeds opnieuw door onze eigen gedachten gehypnotiseerd raken. Omdat de gedachten zeggen: ‘Ik vind, ik wil, ik zal…’ lijkt het net alsof al die ideeën werkelijk over ons zelf gaan. Het zijn eigenlijk net krakers; ze kraken onze innerlijke ruimte en gedragen zich protserig als de huiseigenaar. We zijn dan snel geïntimideerd en uit het veld geslagen. Maar als je rustig blijft kijken, zie je dat deze krakers maar tijdelijke gasten zijn, ze kunnen uiteindelijk niet anders dan vertrekken. Want alle ideeën en emoties veranderen nou eenmaal ook weer.
Maar je ware zelf verandert nooit, hoewel je stemming steeds anders kan zijn. Je ware essentie blijft die stille aanwezigheid, dit zijn, dat onveranderlijk is, onproblematisch en tijdloos.
Dat is wat ik in mijn ochtendmeditatie steeds opnieuw vermag te ontdekken. Heel verfrissend, bevrijdend en bemoedigend.
Ja ja ja. Dat is wat deze blog, deze tekst bij mij oproept. Er komen spontaan wat zachte tranen op. Het is herkenning en dan volgen ook gedachten als: oh het is zo waar waarom niet altijd zo…..etc. En dat zijn dan weet gedachten. Weer terug naar die Adem….Dank Ciska voor dit onder woorden brengen van jouw ervaring in de ochtend meditatie.