Merk op hoe elke ervaring opkomt en weer voorbijgaat als een tijdelijke gast.Niets waar jij bewust van bent, kan jouzelf zijn.Jij ervaart de gedachten; de gedachten ervaren jou niet.De gedachten komen op in het bewustzijn. Tegen wie hebben die gedachten het eigenlijk?
– geleerd van Moojibaba
Verslag uit Rishikesh: Een regen van zegen
Rond half zes ‘s ochtends word ik meestal wakker van de mantra’s die de buurman zingt, terwijl hij zich buiten wast. Niet veel later begeef ik me naar de yogazaal op de bovenste verdieping om mijn matje uit te rollen. In de verte stralen de rode lampen van de Shivatempel over de berghelling. Tijdens mijn eerste zonnegroeten moet ik soms denken aan Kanzeon, de compassievolle bodhisattva die ‘de uitroepen van de wereld hoort’. Zo hoor ik ook de wind door de bomen razen, een hoestend kind, een hond die jankt, in de verte de melodie van een bamboefluit en dan de apen die wild op het golfplaten dak stampen. Alles hoort erbij, niets is overbodig en niets ontbreekt.
Onze yogaleraar vertelde hoe hij een keer ‘s nachts wilde gaan mediteren. Het was eindelijk rustig geworden in de buurt en hij begaf zich naar het stille dakterras. Maar nauwelijks was hij gaan zitten, of zijn hond begon te blaffen. Hij probeerde het geluid eerst te negeren, toen te wachten tot de hond ophield, vervolgens de hond te kalmeren of te straffen, maar niets werkte. Iedere keer dat hij stil ging zitten, barstte het dier weer los in woest geblaf. Op het laatst was onze leraar zo wanhopig, dat hij fantaseerde om de hond van het dak te gooien… Op dat moment drong het tot hem door dat hij het geblaf niet als een verstoring van zijn meditatie moest opvatten, maar juist als een verrijking. Hij besloot ernaar te luisteren alsof het een eindeloze mantra was… Zo transformeerde de hele ervaring in een krachtige meditatie.
Niets is er om je te hinderen, alles is een zegen – het leven zo kunnen opvatten, dat is wijsheid. India helpt ons hierbij. Overal zijn heiligdommen en altaren, en mensen die openbaar hun devotie uiten – dat is hier niets om je voor te schamen. Onze dagelijkse wandeling naar de ashram is zodoende al een soort pelgrimstocht. We nemen onze fruitschillen mee naar buiten om de heilige koeien op straat te voeren. Onderweg stoppen we even bij een tempelpoort of bij een beeld van Hanuman, zoals meer mensen dat hier doen. Je vouwt je handen en buigt je hoofd. Een moment van dankbaarheid, verstilling, toewijding. Zulke momenten zijn kleine parels in de dag! Dan komen we bij de Ganges en iedere keer is er verwondering over die enorme stroom van groenblauw water dat hard voortstroomt, ijskoud en direct uit de Himalaya, op weg naar de oceaan, leven schenkend aan miljoenen mensen en dieren.
Een jongeman valt op zijn knieen voor hij Ram Jhula (brug over de Ganges) over gaat; een groepje vrouwen in sari’s dompelt zich onder in de heilige rivier. Met een walmende wierookschaal komt een bejaarde sadhu op ons af en brengt zorgvuldig een mooie tika aan op ons voorhoofd. Verderop horen we in het voorbijgaan schoolkinderen gebeden opzeggen en monnikjes eeuwenoude soetra’s reciteren. Er iets in ons dat altijd vredig en stil is. Waar we ook zijn. Daar willen de heilige teksten ons steeds aan herinneren.
Ik wens je ook vele momenten van verwondering en verstilling! Het enige wat we hoeven te doen, is stil te vallen en aandacht te geven aan dat wat is. Doe het nu: sluit je ogen voor een moment en wees heel stil. Voel de rust en de kracht hiervan. Zo simpel. Het leven hoeft ook niet per se exotisch te zijn. Het kan een vogel zijn, een hap brood, een toeterende scooter, die je terugbrengt in het moment – en bij je Zelf.