Ik zag een grappige video op het internet: een vader ziet zijn twee dochtertjes huilend en jammerend op zich afkomen, in pyjama. Het lijkt erop dat ze ruzie met elkaar hebben gekregen en allebei hun recht willen halen bij hem. Hij bekijkt ze een moment – hoe ze krijsen om aandacht – en dan roept hij opeens: ‘Stop! En nu ben ik aan de beurt.’ De meisjes kijken hem verwonderd aan, nog nasnikkend, terwijl hij begint te huilen als een baby. Na een paar tellen komt hij alweer tot bedaren en wijst met zijn vinger naar het grootste kind – ongeveer vier jaar oud – en zegt: ‘Oké, nu ben jij aan de beurt!’ Ze kijkt hem alleen maar weifelend aan; huilen lukt opeens niet meer. ‘Dan ben jij nu!’ zegt hij vervolgens uitnodigend tegen de kleinste. Het peutertje weet slechts nog een enkele snik voort te brengen. ‘Stop!’ roept haar vader al gauw, ‘Nu ben ik weer’, en hij begint opnieuw te jammeren. Daarna geeft hij zijn beurt weer door aan zijn dochters, maar die zijn nu helemaal stil geworden. Ze kijken alleen maar verbaasd naar hun vader en schudden hun hoofd als ze zelf aan de beurt zijn. Heel schattig om te zien. Wat een grappige, wijze manier heeft hun vader verzonnen om ze te kalmeren!
Hier werkt, dacht ik ontroerd, het wonder van mindfulness. Papa straft ze niet, hij troost ze niet, hij gaat ook niet mee in hun ellende, maar helpt ze juist om die los te laten. Ze worden even toeschouwer van hun eigen gedrag wanneer hij het nabootst. Ze vergeten hun eigen drama voor een moment en er is geen reden meer om ernaar terug te keren.
Mijn zenmeester noemde het ‘wagamama zammai’ – de roes van het ego. Wanneer we zwelgen in onze gedachten, onze interpretaties en emoties. Als we maar een stapje terug doen, ernaar kijken, verliest het zijn hypnotiserende werking. Er komt ruimte en helderheid; het is opeens niet meer aantrekkelijk om in het drama betrokken te zijn.
Het mooie van mindfulness is dat je er in ieder moment op kunt terugvallen. Het is nooit te laat om je bewust te worden van je lichaam, gevoelens en gedachten. Gewoon even stoppen en observeren wat er in je gebeurt.
Ik weet wel, dat het in de praktijk soms niet zo makkelijk voelt. We komen weer terecht in de maalstroom van het leven. Daarom juist kan het zo belangrijk zijn jezelf te blijven voeden, je te laten inspireren en steunen door bijvoorbeeld een meditatiegroep.
