Op een vroege zomerochtend zat het konijn te suffen in het gras. Slaperig keek hij omhoog naar de bleke maan, die langzaamaan verbleekte in het licht van de dageraad. Het gaf hem een onbestemd gevoel.
Opeens hoorde hij vlak achter zich een dreun – en voor hij het wist, sloegen zijn pootjes al op de vlucht. ‘De wereld vergaat!’ was het enige wat hij nog kon denken. Met bonzend hart ging hij ervandoor, buiten adem, vluchtend voor een zekere ondergang.
Al gauw kwam hij het hert tegen. ‘Wat is er, konijn?’ vroeg het hert bezorgd, ‘waarom ren je zo hard?’
‘De wereld vergaat! de wereld vergaat! Vlug, maak je uit de voeten!’
Aangestoken door deze paniek begon het hert onmiddellijk mee te rennen.
Iets verderop kwamen ze langs de ganzen, die langs het meer zaten. ‘Wat is er gebeurd, jongens?’ gakten de vogels nieuwsgierig. ‘De wereld vergaat!’ riepen konijn en hert in koor, hijgend van angst. ‘Pas op, maak dat je wegkomt!’
De ganzen stegen meteen op en begonnen schel roepend met de twee mee te vliegen. Zo verzamelde zich een stoet van geschrokken dieren op de vlucht. Zelfs de cobra vluchtte luid sissend mee.
De leeuw lag juist op een heuvel heerlijk lui in de ochtendzon, toen hij de panische menigte aan zag komen. ‘Mmm,’ gromde hij verbaasd, ‘wat maken jullie voor een drukte, wat is er aan de hand?’
‘De wereld vergaat!’ piepte de wezel, die zich ondertussen ook had aangesloten.
‘De wereld vergaat? Hoe weten jullie dat zo zeker?’ vroeg de leeuw achterdochtig.
‘De cobra zei het!’ hijgde de wezel. ‘Ik hoorde het van de ganzen,’ zei de cobra. ‘Het konijn begon erover,’ concludeerden de dieren tenslotte.
De leeuw richtte zich tot het konijn: ‘Waarom denk je opeens dat de wereld vergaat?’
Het konijn vermande zich nu enigszins en legde het met horten en stoten uit. ‘Ik hoorde een verschrikkelijke dreun en ik was nog nooit zó geschrokken! Mijn oren gingen er plat van liggen! Het voelde alsof de wereld onder mijn poten verdween…’
‘Je hoorde een dreun? Waar was dat dan?’ vroeg de leeuw nieuwsgierig.
‘Aan de andere kant van het bos, bij de mangoboom.’
De leeuw begon het te begrijpen. ‘Kom maar met me mee,’ zei hij geruststellend, ‘ik zal jullie laten zien dat er niks aan de hand is.’
Een paar dieren durfden (met nog trillende poten) met de leeuw mee te gaan om bij de mangoboom te gaan kijken. Daar konden ze met hun eigen ogen de dikke, rijpe mango’s zien die aan de takken hingen. Zo nu en dan plofte er eentje met een zachte dreun in het gras. Het konijn zei verbaasd: ‘Was het alleen maar een mango?’
Toen de dieren begrepen wat er gebeurd was, begonnen ze, de één na de ander – een beetje beschaamd maar vooral toch opgelucht – te grinniken en te schateren van het lachen.
De heuvel van mindfulness
DIt verhaal gaat natuurlijk over jou en mij. Het begint met een onrustig gevoel, een nacht slecht geslapen, een te drukke dag. Dan gebeurt er iets kleins, misschien een onvriendelijke email, je kunt je fietssleutel nergens vinden of je vriend(in) belt alsmaar niet terug. De eerste achterdochtige gedachte komt al op. ‘Hier klopt iets niet! Er is iemand tegen mij!’
Als je deze gedachte niet herkent als alleen maar een gedachte, dan kan er een hele reeks van doemgedachten, wraakfantasieën, rampscenario’s, vluchtroutes en complottheorieën op gang komen. Als een stoet van panische beesten.
De leeuw in het verhaal zit op een heuvel, in zijn eigen rust. Hij bekijkt het geheel van een afstand. Hij luistert rustig en aandachtig, hij onderzoekt.
Wij hebben allemaal deze leeuw (of leeuwin) in ons. Je pure aanwezigheid die alleen maar ís, ofwel je innerlijke stilte. Iedereen heeft in principe het vermogen om vandaaruit waar te nemen, te observeren, bewust te worden.
Zo simpel is het: ga niet mee in je gedachten, maar herken ze als gedachten. Dat is mindfulness, opmerkzaamheid. Zie hoe de ene gedachte de andere voortbrengt. Ook al begint je keel samen te knijpen, je buik pijn te doen en je hart te bonzen, dat is geen bewijs dat er echt iets aan de hand is. Kijk ernaar, kijk naar de gedachten en de gevoelens en laat je er niet in meeslepen. Je hoeft niets te veranderen; kijk alleen maar. Door op die heuvel te gaan zitten en bewust gade te slaan wat er voorbij komt, ontstaat er vanzelf een bevrijdende afstand.
Gaandeweg begin je te beseffen dat je in jezelf kunt rusten. Dat je niet door je gedachten bepaald wordt. Dat er een ruimte in je is, die altijd oké en in vrede is. Dit is je essentie, je Ware Natuur.
De kracht van meditatie
Door stil te gaan zitten kun je je dit gaan realiseren. In meditatie kunnen we observeren hoe alle gedachten opkomen en voorbijgaan. De beelden en gevoelens die ze oproepen, vervagen ook weer. En al die tijd ben je gewoon hier, wat de gedachten ook voor alarm geslagen hebben. Je zit rustig op je plek en in wezen is er niets aan de hand.
Vanuit deze toenemende wijsheid ontstaat er een basis van stilte en vertrouwen. Zo kun je de uitdagingen van het leven met meer kalmte en helderheid tegemoet treden.
Wat een prachtig verhaal❤️🌈🤗🙏