Blog

Monte Sahaja, Portugal Er is alweer van alles bijgekomen in Monte Sahaja sinds vorig jaar. Bijvoorbeeld een groot boeddhabeeld van zeker twee meter hoog bij de ingang. Het is van zwart steen en staat op een leistenen voetstuk. De handen in namasté en een verse bloemenkrans om zijn hals. Als ik niet te gehaast op weg ben, sta ik er even stil en bewonder het. Goede inspiratie, een moment van verstilling. “Dit beeld is geen symbool van het boeddhisme, het toont een ontwaakt wezen” zegt Mooji erover.  Ik begrijp dat goed. Een statement over een of andere traditie wil het hier niet zijn. Het is directer, doet je beseffen dat ook jij je boeddhanatuur kunt realiseren. De bijeenkomsten van ons huishoudteam beginnen we met driemaal OM te zingen. Zwijgend wachten we tot iedereen er is – de meesten sluiten zolang de ogen voor ‘self enquiry’. Dan nemen we elkaars handen vast, zingen OM en worden een tijdje heel stil, tot onze coördinator een wens uitspreekt voor de dag, de spirit van Mooji in alles wat we doen. Die spirit staat voor liefde, wijsheid, toewijding, je te herinneren dat we hier voor onze vrijheid zijn. Na deze mooie opening wordt rustig het werk verdeeld en dan gaan we op weg, over de steile wegen van het terrein. Ons team bestaat uit een internationaal mengelmoesje van Indiase, Engelse, Zweedse, Russische, Amerikaanse, en Peruaanse komaf – en wie weet wat nog meer. Er zijn talloze gebouwen schoon te maken. De meeste zijn voor contemplatie en meetings, endragen mooie namen als Little Tibet, Bodhi Leaf, Ramakrishna Yurt, Shiva Temple, Little Jamaica. Allemaal gemaakt van natuurlijke materialen: steen, hout, leem, riet. Alles ontworpen en ingericht door Mooji zelf met de hulp van zijn sangha. Mijn lievelingsplek is misschien wel de Bankei Yurt, met de houten vloer en boomstronk in het midden. Er…

Eens, jaren geleden, verbleef ik een tijdje in Dai Bosatsu, een prachtig zencentrum midden in de Catskill Mountains in upstate New York. Het centrum ademde een Japanse sfeer, met de houten vloeren, het klassiek Japanse dak en de grote tempelbel buiten. Er was ook een groentetuin, die nog maar pas was aangelegd door een oudere Japanse meneer, misschien noemden we hem Sato-san. Meneer Sato woonde al vele jaren in Amerika maar sprak nog altijd geen vloeiend Engels. Het zencentrum lag vrij hoog in de heuvels en daarom was het er altijd koel, met meer schaduw dan zon. Zodoende lag de groentetuin op geruime afstand van het centrum, iets lager in de heuvels, waar meer zonlicht kwam. Het was veel werk om het land te bewerken en verzorgen, maar meneer Sato werkte er, bij periodes, elke dag urenlang en kwam dan ‘s avonds eten in het zencentrum. Hij straalde een zeker optimisme en tegelijk een gelatenheid uit, de aardse sfeer van iemand die de grillen van de natuur kent. Op een vrije middag wandelde ik naar de tuin toe om die eens te bewonderen. Het was najaar en de zon verdween steeds vroeger achter de heuveltoppen. In de vallende schemering leidde meneer Sato me rond en liet enthousiast zien wat hij allemaal met de grond gedaan had: de keurige perken en ingepakte groentebedden. Ook liet hij de oprijlaan zien die recentelijk was aangelegd: een grindpad bovenop de modderige aarde. Hij wees op de kiezelstenen die nogal hoekig waren en zei: 'Very, very sharp, with car.' Ik begreep uit zijn hoekige gebaren dat de stenen alle kanten op sprongen als er een auto over reed. 'Abunai, dangerous!' lichtte hij toe. Daarna speurde hij een tijdje met zijn blik over de grond en raapte een andere kiezelsteen op, die juist mooi rond en glad was. 'Like monk’s head!' ('Zoals…

Een enkeling (niet de meerderheid) verschijnt, kort of lang na afloop van zijn of haar mindfulnesscursus, bij onze zengroepen. Daar doen we staande oefeningen, we mediteren, drinken een kopje thee en horen een zenverhaal... Wat brengt het deze mensen, heb ik ze gevraagd, waarom blijven ze komen? Vaak antwoorden ze, dat ze langzaamaan een grote verschuiving in hun leven bemerken, als ze doorgaan met meditatie-beoefening. Hoe langer je doorgaat, hoe meer er verandert. Er is een oud gezegde: Zen is als lopen in de mist : je raakt haast ongemerkt doorweekt. De verandering door meditatie is langzaam maar onmiskenbaar. A: "Door hier elke week te komen, houd ik het levend voor mezelf. Na de mindfulnesscursus deed ik lange tijd niets meer aan meditatie, en toen begon ik het echt te merken. De oude patronen waren er weer in geslopen. Toen besloot ik de meditatie opnieuw op te pakken door naar de zenbijeenkomsten te komen. Ik mediteer thuis niet elke dag, daar kom ik gewoon niet toe. Maar sinds ik hier weer geregeld kom, merk ik dat ik dingen steeds sneller kan loslaten, ik wind me niet snel meer op. Laatst moest ik bijvoorbeeld door de regen naar huis fietsen en werd helemaal kletsnat. Vroeger had ik flink gemopperd, nu voelde ik me eigenlijk wel goed; wat maakt het eigenlijk ook uit!" M: "Een paar jaar terug identificeerde ik me volkomen met mijn gedachten! Daarom had ik nooit rust. Ik kon me toen niet eens voorstellen dat je ooit afstand van je gedachten zou kunnen nemen en ze loslaten. Het maakt zo'n groot verschil. Door de meditatie gaat dat steeds meer vanzelf - en die ontwikkeling gaat nog altijd door. Het wordt geleidelijk een tweede natuur." A: "Het is ook, dat je het meteen merkt, als je weer in een emotie schiet: je voelt veel bewuster wat er met je…

Koan over meester Ummon (Yunmen) die tegen zijn monniken zei: "Ik vraag jullie niet, om iets over de dagen vóór de vijftiende van de maand te zeggen, maar zeg me iets over de dagen na de vijftiende." Niemand zei iets. Ummon antwoordde zelf: "Elke dag is een goede dag!" Kun jij ook zeggen: elke dag is een goede dag? Of heb je toch wel klachten: je voelt je niet super, het weer is slecht, de dingen schieten niet op? De dagen vóór de vijftiende, dat is het verleden - heb je daar een mening over? Of kun je al zeggen: het ging nu eenmaal zoals het ging, niets meer aan te doen. Maar hoe zit het met dit moment, en het volgende en het volgende? Kun je het aangaan zonder verwachtingen, zonder mening, helemaal open? Gewoon doen wat je doen moet, zonder klachten? Als we dat kunnen, zijn we vrij, en is er geen probleem meer. Je doet je werk met overgave, maar je gemoedstoestand hangt niet af van enig resultaat. Of het regent of stort, benauwd is of zonnig, het weer is zoals het is en altijd goed. Elke dag is een goede dag.