Wat je zegt, ben je zelf
Ik heb ooit een documentaire gezien over een getraumatiseerde veteraan. Opvallend was dat hij zelf niet mishandeld was, maar dat hij een ander, een krijgsgevangene, bedreigd en geterroriseerd had. Hij had de man zo bang weten te maken dat die in zijn broek plaste. Op het moment zelf had hij de gevangene triomfantelijk uitgelachen. Nu, jaren later, had hij zelf PTSS. Hij kon nergens ontspannen, kon nauwelijks slapen, was voortdurend in paniek. Blijkbaar was hij beschadigd door zijn eigen wreedheid - die de oorlogssituatie in hem had opgeroepen.Hoewel we onszelf vaak als afgescheiden beschouwen, zijn we dat niet. Het is eigenlijk heel natuurlijk om mee te voelen met anderen. En wat we een ander aandoen, doen we onszelf tegelijkertijd aan. Dit is niet ver gezocht of al te diepzinnig. Ga maar na: alles wat je doet, denkt en zegt, gebeurt allereerst in jouw lichaam en jouw gedachten. Negatieve oordelen komen voort uit een negatieve geest. Iemand die lelijke scheldwoorden roept, toont daarmee zijn of haar eigen lelijke gedachten. Daarom zegt het meer over jou dan over de ander. Als je met mildheid en nuchterheid kunt reageren op de fouten van je medemensen, toont dat je inborst op een heel andere manier. Het gezegde 'wat je zegt, ben je zelf' drukt dit principe mooi uit. Ik heb ooit (van een boeddhistische leraar) geleerd het op mezelf toe te passen - en het klopt altijd. Want iedere keer dat ik anderen afkeur en veroordeel, zit er in mijzelf ook een duiveltje. Als ik klaag dat anderen teveel zeuren, zeur ik zelf ook. Hetzelfde geldt wanneer ik anderen als arrogant, egocentrisch, narcistisch of lelijk afdoe: zitten in mijn strenge oordelen die kwaliteiten niet net zozeer?Het is veel belangrijker en wijzer om in mijzelf de sporen van het ego te herkennen, dan anderen erop af…